Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam 10.Baskı

Açıklama

“Asla Kimseyi Öldürmedi Benim Babam”“Bir sabah, çok erken vakitte, annem odama geldi, ‘Sanırım baban öldü’ dedi. ‘Yine mi…’ dediğimi hatırlıyorum.Kalkmak istemiyordum, yorgundum ve yorganın altına girdim.Babamı o kadar kör kütük sarhoş görmüştüm ki, gerçek bir ölüyle kör kütük sarhoş biri arasındaki farkı bilemiyordum. Sonra babam doktordu ve bir doktor ölemezdi. Annem, ‘Bu seferki gerçek. Hadi kalk’ dedi. Kalktım. Odasına gittim. Yatağın yanı başına düşmüş, ağzı kan doluydu. Beni azarlamadı, gerçekten ölmüştü.”2008 Prix Femina ödüllü Jean-Louis Fournier’den otobiyografik bir anlatı.Bir çocuğun gözünden kahraman, koruyucu, şakacı, alçakgönüllü, sorunlu bir imge:Baba.Babam Doktordu Babam insanları tedavi ediyordu, zengin olmayan insanları, bu insanlar da çoğunlukla para vermezlerdi ama karşılığında bir kadeh içki ikram ederlerdi, çünkü babam bir kadeh, hatta birçok kadeh içmeyi severdi; akşamları eve döndüğündeyse çok yorgun olurdu. Bazen annemi öldüreceğini söylerdi, sonra da beni; çünkü ben ağabeydim ve onun gözdesi değildim. Kötü biri değildi, yalnızca çok içtiği zaman biraz deliriyordu. Asla kimseyi öldürmedi benim babam, bununla övünürdü. Aksine birçok insanı ölmekten kurtardı. Arabasıyla insanları neredeyse öldürecekti, ama neredeyse. Birçok tavuk, ördek ezdi. Hiç inek ezmedi, sadece koyunları ezdi. Bir gün arabasıyla bir sürünün içine daldı. Birkaç koyunu yaraladı ama çobanı ezmedi, tam önünde durdu.Babamın Fakülte Ödülü Evin kapısının üstünde bakır bir levha vardı. Üstünde “Doktor Paul Fournier” yazıyordu. Altındaysa “Fakülte Ödülüne Layık Görülmüştür.” Bir ödüle layık görülmek, “bir yarışmada başarı kazanan” anlamına geliyor. Çocukları olarak babamızın bir yarışmada başarı kazanmış olmasından dolayı gurur duyuyorduk. Kuşkusuz bu doktorlar arasında bir yarışmaydı, çünkü babam en iyi doktordu. Diğer doktorların, teşhis koyamadıkları bir hastaları olduğunda, fikrini almak için babamı çağırmaları, onun da çoğu kez hastalığı teşhis etmesi bunun kanıtıydı. Yorgun olduğunda bile, teşhislerinin isabetli olduğunu söylerlerdi. Levhanın altında, babamın, “Lille şehrindeki hastanelerin eski gündüzlü genç hekimi” olduğu yazılıydı. Bize komik geliyordu çünkü biz de Saint-Joseph okulunda yatılı değildik. Eğer babam çok akıllı bir kişiyse, çocuklarının aptal olmayacağını düşünüyordum. Benim bile. Levha haftada bir cilalanıyor, neredeyse bir ayna kadar parlak oluyordu. Levhada hoşuma giden şey, babam hakkında yalnızca iyi şeylerin yazılı olmasıydı.

Ek bilgi