Harry Potter Ve Melez Prens (6) 38.Baskı

Açıklama

Büyücüler dünyasında devam eden kargaşa artık Muggle’ların dünyasını da etkilemeye başlamıştır. Harry Potter, Hogwarts’taki altıncı yılını Feci Yorucu Büyücülük Sınavlarına hazırlanarak geçireceğini düşünmektedir. Artık Quidditch takımının da kaptanıdır. Ancak Diagon Yolu’ndaki okul alışverişi sırasında Draco Malfoy’un bir şeyler çevirdiğini fark eder. Lord Voldemort’un geçmişiyle ilgili pek çok bilinmeyen ortaya çıkarken bir yandan da Malfoy’un neyin peşinde olduğunu öğrenmeye çalışan Harry’yi yine zor günler beklemektedir. Harry Potter ve Melez Prens’te de, dizinin ilk beş kitabında olduğu gibi, geçmişte sorulmuş pek çok sorunun yanıtını veren J. K. Rowling okuyucuyu yeni sorularla, Harry Potter’ı da yeni sorunlarla baş başa bırakıyor.Saat gece yarısına yaklaşıyordu ve Başbakan bürosunda oturmuş, ardında en ufak bir anlam bırakmadan beyninden kayıp geçen uzun bir mesajı okuyordu. Uzak bir ülkenin devlet başkanından telefon bekliyordu; bir taraftan alçak adamın arayıp aramayacağını merak eder, bir taraftan da çok uzun, yorucu ve zorlu bir haftanın tatsız anılarını bastırmaya çalışırken, kafasında başka bir şeye pek yer kalmamıştı. Önündeki kâğıtta yazılı olanlar üzerine odaklanmaya ne kadar çok gayret ederse, siyasi muhaliflerinden birinin kötü niyetli yüzü gözünün önünde o kadar netleşiyordu. Adı geçen muhalif daha o gün haberlere çıkmış ve yalnızca son hafta içinde olan bütün korkunç şeyleri sıralamakla kalmayarak (sanki insanın hatırlatılmasına ihtiyacı varmış gibi), tek tek her birinin neden hükümetin hatası olduğunu da açıklamıştı.Bu suçlamaları hatırlayınca Başbakan’ın nabzı daha hızlı atmaya başladı, çünkü ne adildiler, ne de gerçek. Hükümetin nasıl olup da o köprünün yıkılışını durdurmayı başarması bekleniyordu acaba? Köprülere yeterince para harcamadıklarını ileri sürmek, insafsızcaydı. Köprü yapılalı daha on yıl olmamıştı ve en iyi uzmanlar bile nasıl tam ortasından ikiye ayrılıp da bir düzine arabayı aşağıdaki nehrin derin sularına gönderdiğini açıklamaktan aciz kalmıştı. Ve insan ne cüretle üzerinde çok konuşulmuş o iki berbat cinayete polis sayısındaki azlığın yol açtığını söylerdi? Ya da West Country’de hem cana, hem mala onca zarar veren anormal hortumu hükümetin şu ya da bu şekilde önceden sezmiş olmasını beklerdi? Ve Başbakan yardımcılarından Herbert Chorley’nin o hafta, artık ailesiyle çok daha fazla vakit geçirmesine yol açacak gariplikte hareket etmeye karar vermesi onun kabahati miydi?Muhalif, ağzı kulaklarında sırıtışını güçlükle saklayarak, “Ülkeye bir dehşet havası hâkim,” demişti.Ve ne yazık ki bu tamamen doğruydu. Başbakan da bunu hissediyordu, insanlar gerçekten her zamankinden mutsuz görünüyorlardı. Hava bile kasvetliydi; Temmuz’un ortasında bütün bu soğuk sis… tekin değildi, normal değildi…Mesajın ikinci sayfasını çevirdi, daha ne kadar sürdüğünü gördü ve ümitsiz bir vaka olduğunu düşünerek bıraktı. Kollarını başının üstüne kaldırıp gerinerek, kederli kederli kendi bürosuna baktı. Güzel bir odaydı, mevsimsiz soğuğa karşı sıkıca kapanmış uzun çerçeveli pencerelere bakan şık bir mermer şöminesi vardı. Başbakan hafifçe titreyerek ayağa kalkıp pencereye yürüdü ve dışarı, cama bastıran ince sise baktı. İşte o anda, sırtı odaya dönük dururken, arkasından gelen nazik öksürüğü duydu.Karanlık camdaki korkmuş görünen yansımasıyla burun buruna, donup kaldı. Bu öksürüğü tanıyordu. Daha önce de duymuştu. Boş odaya bakmak için ağır ağır döndü.Bir an, kimsenin ona cevap vermeyeceği şeklindeki imkânsız bir umuda kapılma hakkını kendine tanıdı. Ancak, kulağa sanki önceden hazırlanmış bir bildiriyi okuyormuş gibi gelen gevrek, kararlı bir ses hemen cevap verdi. Ses, odanın uzak köşesinde, küçük ve pis bir yağlıboya tablodaki, uzun gümüş rengi peruk takmış, ufak tefek, kurbağa misali adamdan geliyordu – Başbakan bunun böyle olacağını daha ilk öksürükte anlamıştı zaten.

Ek bilgi