Kleın Ve Wagner 6.Baskı

Açıklama

Saygın bir memur, sadık bir koca ve aile babası olan Friedrich Klein, kendini birdenbire hayali bir cinayetle suçun yükü altında bulur: Karısı ile üç çocuğunun ölümü, sahte pasaport, bir tabanca, çantasına istiflenmiş para ve gösterişsiz saygınlığı. Kırklı yaşlarını süren Klein, her şeye en baştan başlamak, yeni, genç bir adam olabilmek için gücünü toplar, izini kaybettirip Alpler’in güneyinde gözlerini açar.Hermann Hesse uzun yıllar devam ettiği psikoterapiye 1916’nın ilk aylarında C. G. Jung’un asistanı J. B. Lang ile başlar. C. G. Jung ile de ilk kez 1917 sonbaharında tanışır. 1919 yazında Montagnola’da, kesintisiz bir esinle yazdığı “Klein ve Wagner” anlatısında, bilinçdışının işleyişine ilişkin Jung’un teorisinde yer alan ‘yeniden doğuş arketipi’ ile ‘gölge arketipi’nin izini sürebilmek mümkündür. Hesse, özel yaşamındaki krizler sonrasında 1921’de Jung’un Küsnacht’taki evinde haftalarca sürecek analiz seanslarına başvuracaktır.“Hesse’nin birçok kendini-ifşası içinde en acımasız olanı.” – Joseph Mileck“Bu anlatı Hesse’nin sonraki onyıl boyunca eserlerinde baskın olan kilit tema ve motifleri önceler, özellikle de ‘Bozkırkurdu’ ile çarpıcı bağlantılar içerir. Yazarın orta yaşlarına ait en büyüleyici eserlerinden biri”. – Stefan Höppner“Klein Hesse’nin bir parçası ve hep öyle olacak; o olmadan, acımı bu aynaya aksettirmeksizin bu acıya katlanamazdım. Yalnızlığa kaçmak kurtuluşum oldu, gece gündüz, bütünüyle bu kitabı yazarak yaşadım.” – Hermann HesseKüçük küçük parçacıkları cımbızla devşirip bir araya getirerek eski bir porselen kutudaki kırık yeri onarır gibi, bu son günlerde olup bitenlere ilişkin anıları güçlükle bir araya toplamaya çalıştı. Küçük küçük bir sürü anı kırıntısı; kırıntılardan hiçbirinin de ötekilerle ilişkisi bulunmuyordu, hiçbirinin ne yapısında, ne renginde bütünü anımsatacak bir taraf vardı. Ne acayip anılardı! Tanrım! Ufak ve mavi bir kutu canlandı hayalinde, eli titreyerek patronun resmî mührünü içinden çıkarıp almıştı. Veznedeki yaşlı adamı anımsadı, uzattığı çekin karşılığında kahverengi ve mavi banknotlar yığmıştı önüne. Bir telefon kabini aklına geldi derken; telefonla konuşurken, ayakta durabilmek için sol elini kabinin duvarına dayamıştı. Doğrusu bunları yapan kişi olarak kendisini değil, bir başkasını, yabancı birini görüyordu gözlerinin önünde, adı Klein olan, ama kendisi olmayan birini. Bu kişiyi mektuplar yakarken, mektuplar yazarken görüyordu, bir restoranda otururken görüyordu ayrıca. Onu –hayır, yabancı biri değildi, kendisiydi bu, bizzat Friedrich Klein idi– geceleyin yatakta yatan bir çocuğun üzerine eğilirken görüyordu. Yo, yo, başkası değil, bu onun ta kendisiydi! İçi ne çok sızlamıştı o zaman, şimdi bile anımsaması kendisine ne çok acı veriyordu! Ne kadar yüreğine işlemişti uyuyan çocuğun yüzüne bakmak, nefes alıp verişlerini işitmek ve o sevimli gözleri bir daha açık göremeyeceğini, o küçük ağzın güldüğüne ve yemek yediğine bir daha tanık olamayacağını, bir daha bu ağız tarafından öpülemeyeceğini bilmek! Ne kadar sızlatmıştı içini! Neden Klein denen o adam kendini böylesine acılara bırakmıştı.

Ek bilgi